Manila Chronicles

Sabi nga nila, it takes two to dance Tango...

Pero walang kinalaman sa Tango ang isusulat ko, wala ring kinalaman sa number two... trip ko lang sabihin yan kasi ang mga katagang yan ang unang pumasok sa isip ko nung naghahanap ako ng magandang intro... maaaring wala itong halaga sa akin sa ngayon... pero anong malay natin? bukas, sa makalawa, magiging makabuluhan ito sa akin...

Uncertainties...

Yun, parating walang katiyakan ang hinaharap. Gaya ng pag-tapak ko dito sa malaking lungsod, walang katiyakan kung anong mangyayari sa akin dito.

Mag-iisang buwan na ako sa Maynila pero pakiramadam ko, ang tagal tagal ko na dito. It might be because everyday's a long day for me... Para sa isang taong hindi sanay sa bilis ng takbo ng buhay ng malaking lungsod, tiyak maninibago sya sa bawat busina ng bus na hindi makapaghintay na makatawid ang mga tao sa daan, sa tulakan at siksikan sa MRT, sa mahabang pila sa terminal ng dyip at sa bilis ng paglalakad ng mga tao sa lansangan.

May plano na ako bago pa ako tumapak dito. Syempre, determinado akong tao. Lagi akong nagpaplano. Pero gaya nga ng sinabi ko sa pangalawang pangungusap (maituturin mo bang pangungusap yun? ayoko nang sariwain ang natutunan ko sa Filipino nung hayskul), Uncertain parati ang hinaharap (hindi boobs ha). Plano kong maging english tutor ng mga Koreans... Mahilig kasi ako sa oriental eh, kaya yun ang plinano ko (haha). And aside from that, I have this penchant for teaching. So perfect na sa akin ang maging isang tutor, let alone sa Koreans (weird fascination. haha).

Siguro naman, predictable na ang kinahinatnan ng pagpunta ko dito. Obvious naman sa premise ko diba? So ayun, hindi ako naging english tutor ng mga koreans. Instead, naging call boy ako. Oo, call boy na nagtatrabaho sa gabi. Call boy na madaming customers. Call boy na sinasabihan ng "F" word (Fuck, if you wanna be blatant about it) ng mga customers. Call boy na americano ang mga customers.

 Masarap ang maging call boy. Lalo na kung natutuwa sa iyo ang mga customers kasi maganda serbis mo.

Don't get me wrong. Maraming call boy at call girl dito sa Maynila. Naka-assign ako sa Ayala Avenue, Makati. Madami kaming nakapwesto dito. Madami rin sa Ortigas, sa Global City, sa Eastwood, sa McKinley Hill atbp. Ang tanging puhunan namin ay "excellent customer service" at American accent.

Hindi ko inaasahang papasok ako ulit sa ganitong trabaho (Yes, children, hindi ko 'to 1st time!), pero ine-enjoy ko na lang kung anong meron ako sa ngayon. Besides, kelangan kong maging responsable sa aking desisyon na pumunta dito at maghanap ng trabaho para makatulong sa magulang (Cheesy much?).

Uuwi na ako sa Hunyo. Babalik na ako sa simpleng pamumuhay. Pero madami pa akong matutuklasan dito, madami pa akong pwedeng ikwento. Bago ko wakasan ang blog entry na ito, mag-iiwan ako ng mga kataga:

"It takes two to dance Tango but do you know how to dance?"

Meaning? hindi ko rin alam... pero malay mo, bukas, sa makalawa, magkakaroon na ng kabuluhan ang mga katagang yan.